D-glikoz ve L-glikoz epimer değildir; bunlar aslında enantiyomerlerdir. Bunlar birbirlerinin ayna görüntüleridir ve optik olarak aktif olup, düzlem polarize ışığı zıt yönlerde döndürürler. Glikozda D ve L’nin belirtilmesi, karbonil grubundan (glikozda C5) en uzaktaki kiral merkeze bağlı hidroksil grubunun konfigürasyonunu belirtir. Fischer projeksiyonunda D-glikozun sağ tarafında hidroksil grubu bulunurken, L-glikozun sol tarafında bulunur.
D-glikoz ve L-glikoz epimerlerden ziyade enantiyomerlerdir çünkü yalnızca belirli bir karbon atomunda değil, tüm kiral merkezleri etrafındaki uzaysal düzenlemede farklılık gösterirler. Enantiyomerler, birbirlerinin üst üste binemeyen ayna görüntüleri olan spesifik bir stereoizomer türüdür; bu, moleküldeki her kiral merkezde zıt konfigürasyonlara sahip oldukları anlamına gelir.
D-gliseraldehit ve L-gliseraldehit ise epimerlerdir. Bunlar, yalnızca belirli bir kiral merkezde (aldehit grubuna (gliseraldehitte C2) en yakın karbon atomu) konfigürasyon açısından farklılık gösteren stereoizomerlerdir. D-gliseraldehit, Fischer projeksiyonunda sağ tarafta hidroksil grubuna sahipken, L-gliseraldehit sol taraftadır. Bir kiral merkezdeki bu fark onları epimer olarak sınıflandırır.
Glikoz durumunda, D-glikoz ve L-glikoz enantiyomerlerdir. Aynı moleküler formüllere ve yapılara sahiptirler ancak üç boyutlu uzaysal düzenlemeleri farklıdır, bu da farklı optik özelliklerle sonuçlanır. D-glikoz ve L-glikoz gibi enantiyomerler, canlı organizmalardaki enzimler ve reseptörlerle etkileşimlerini etkileyen ayna görüntüsü konfigürasyonları nedeniyle farklı biyolojik aktivitelere ve metabolik yolaklara sahiptir.