D-glukoza i L-glukoza nie są epimerami; w rzeczywistości są enancjomerami. Są one swoimi lustrzanymi odbiciami i są optycznie aktywnym, wirującym światłem spolaryzowanym płaszczyznowo w przeciwnych kierunkach. Oznaczenie D i L w glukozie odnosi się do konfiguracji grupy hydroksylowej przyłączonej do centrum chiralnego znajdującego się najdalej od grupy karbonylowej (C5 w glukozie). D-glukoza ma grupę hydroksylową po prawej stronie w rzucie Fischera, podczas gdy L-glukoza ma ją po lewej stronie.
D-glukoza i L-glukoza są raczej enancjomerami niż epimerami, ponieważ różnią się rozmieszczeniem przestrzennym wokół wszystkich swoich centrów chiralnych, a nie tylko przy jednym konkretnym atomie węgla. Enancjomery to specyficzny typ stereoizomerów, które są wzajemnymi odbiciami lustrzanymi, których nie można nałożyć, co oznacza, że mają przeciwne konfiguracje w każdym centrum chiralnym w cząsteczce.
Z drugiej strony aldehyd D-glicerynowy i aldehyd L-glicerynowy są epimerami. Są to stereoizomery, które różnią się konfiguracją tylko w jednym konkretnym centrum chiralnym – atomie węgla najbliższym grupie aldehydowej (C2 w aldehydzie glicerynowym). Aldehyd D-glicerynowy ma grupę hydroksylową po prawej stronie w rzucie Fischera, podczas gdy aldehyd L-glicerynowy ma ją po lewej stronie. Ta różnica w jednym centrum chiralnym klasyfikuje je jako epimery.
W przypadku glukozy enancjomerami są D-glukoza i L-glukoza. Mają identyczne wzory molekularne i struktury, ale różnią się trójwymiarowym układem przestrzennym, co skutkuje odmiennymi właściwościami optycznymi. Enancjomery, takie jak D-glukoza i L-glukoza, mają różne aktywności biologiczne i szlaki metaboliczne ze względu na ich konfiguracje lustrzanego odbicia, które wpływają na ich interakcje z enzymami i receptorami w organizmach żywych.