Transistörler genellikle iki ana durumda çalışır: kesme ve doyma. Kesme sırasında transistör, kollektör ve verici terminalleri arasında akımı iletmez ve açık bir anahtar gibi davranır. Doyumda transistör, kapalı bir anahtar gibi davranarak akımı toplayıcı ve verici terminalleri arasında tamamen iletir. Bu iki durum, dijital ve analog devre uygulamaları için çok önemlidir; transistörlerin amplifikatör, anahtar olarak veya sinyal modülasyonunun veya kontrolünün gerekli olduğu diğer rollerde işlev görmesini sağlar.
Transistörlerin üç terminale (toplayıcı, taban ve verici) sahip olmasının nedeni, bunların çalışması için temeldir. Bu terminaller belirli amaçlara hizmet eder: taban, kendisine uygulanan voltaj veya akımdaki küçük değişikliklere yanıt olarak toplayıcı ve verici arasındaki akım akışını kontrol eder. Bu kontrol, transistörlerin baz terminalindeki giriş sinyaline göre sinyalleri yükseltmesine veya devreleri açıp kapatmasına olanak tanır.
Tüm transistörlerin üç terminali yoktur; farklı sayıda terminalde bazı farklılıklar mevcuttur. Örneğin, bazı alan etkili transistörlerin (FET’ler) yalnızca iki terminali vardır: kaynak ve boşaltma (veya JFET’ler durumunda verici ve toplayıcı). Bu varyasyonlar farklı devre gereksinimlerine ve tasarım tercihlerine hitap ederek dijital mantıktan analog sinyal işlemeye kadar çeşitli uygulamalarda esneklik sunar.
Standart bipolar bağlantı transistörlerinin (BJT’ler) ve birçok FET türünün üç terminalli yapısı, mühendislerin temel anahtarlama görevlerinden karmaşık amplifikatör tasarımlarına ve entegre devrelere kadar çok çeşitli elektronik uygulamalar için çok yönlü özelliklerinden yararlanmasına olanak tanır.