Opór elektryczny odnosi się do właściwości materiału lub elementu, który przeciwstawia się przepływowi prądu elektrycznego. Jest to podstawowa koncepcja w elektrotechnice i fizyce, gdzie materiały o większym oporze utrudniają przepływ elektronów skuteczniej niż te o niższym oporze. Rezystancja jest mierzona w omach (Ω) i jest oznaczona symbolem R w równaniach elektrycznych.
Mówiąc najprościej, opór elektryczny można rozumieć jako tarcie, jakie napotykają elektrony podczas przemieszczania się przez przewodnik. Kiedy potencjał elektryczny (napięcie) zostanie przyłożony do przewodnika, takiego jak drut lub rezystor, elektrony przepływają od potencjału wyższego do potencjału niższego. Opór ogranicza ten przepływ, powodując zamianę części energii elektrycznej na ciepło, gdy elektrony zderzają się z atomami materiału.
W powszechnym użyciu opór elektryczny jest często nazywany po prostu oporem. Jest to nieodłączna właściwość materiałów, na którą wpływają takie czynniki, jak rodzaj materiału, jego wymiary i temperatura. Opór materiału zazwyczaj charakteryzuje się jego opornością (ρ), właściwością specyficzną dla materiału i jego wymiarami fizycznymi. Wzór odnoszący się do rezystancji, napięcia (V) i prądu (I) to prawo Ohma: R = V / I, gdzie R to rezystancja, V to napięcie, a I to prąd.
Zasadniczo opór elektryczny opisuje, jak skutecznie materiał opiera się przepływowi prądu elektrycznego i przekształca energię elektryczną w inne formy, takie jak ciepło. Jest to podstawowy parametr stosowany przy projektowaniu obwodów, obliczaniu strat mocy oraz zapewnieniu prawidłowej pracy urządzeń elektrycznych i elektronicznych.