Transistors werken doorgaans in twee hoofdtoestanden: cutoff en saturation. Bij uitschakeling geleidt de transistor geen stroom tussen de collector- en emitteraansluitingen, en gedraagt hij zich als een open schakelaar. In verzadiging geleidt de transistor de stroom volledig tussen de collector- en emitteraansluitingen en gedraagt hij zich als een gesloten schakelaar. Deze twee toestanden zijn cruciaal voor digitale en analoge circuittoepassingen, waardoor transistors kunnen functioneren als versterkers, schakelaars of in andere rollen waar signaalmodulatie of -besturing noodzakelijk is.
De reden dat transistors drie aansluitingen hebben: collector, basis en emitter, is van fundamenteel belang voor hun werking. Deze aansluitingen dienen specifieke doeleinden: de basis regelt de stroomstroom tussen de collector en de emitter als reactie op kleine veranderingen in de spanning of stroom die erop wordt toegepast. Met deze besturing kunnen transistors signalen versterken of circuits in- en uitschakelen op basis van het ingangssignaal op de basisterminal.
Niet alle transistors hebben drie aansluitingen; Er bestaan enkele variaties met verschillende aantallen terminals. Sommige veldeffecttransistors (FET’s) hebben bijvoorbeeld slechts twee aansluitingen: source en drain (of emitter en collector in het geval van JFET’s). Deze variaties komen tegemoet aan verschillende circuitvereisten en ontwerpvoorkeuren en bieden flexibiliteit in toepassingen variërend van digitale logica tot analoge signaalverwerking.
Dankzij de structuur met drie aansluitingen van standaard bipolaire junctie-transistors (BJT’s) en vele soorten FET’s kunnen ingenieurs hun veelzijdige eigenschappen benutten voor een breed scala aan elektronische toepassingen, van eenvoudige schakeltaken tot complexe versterkerontwerpen en geïntegreerde schakelingen.