Współczynnik obniżenia wartości znamionowych to mnożnik stosowany w celu zmniejszenia maksymalnej wydajności lub poziomu wydajności komponentu, systemu lub urządzenia w określonych warunkach pracy w celu zapewnienia niezawodności i bezpieczeństwa. Uwzględnia takie czynniki, jak temperatura, wysokość, zmiany napięcia i inne warunki środowiskowe, które mogą mieć wpływ na normalne działanie.
Obniżenie wartości znamionowych odnosi się do celowego zmniejszenia wydajności znamionowej lub poziomu wydajności komponentu lub systemu, aby zapewnić jego działanie w bezpiecznych i niezawodnych granicach w określonych warunkach. Praktyka ta pomaga zapobiegać przegrzaniu, przedwczesnemu zużyciu lub awariom spowodowanym obciążeniami środowiskowymi lub innymi ograniczeniami.
Aby obliczyć współczynnik obniżania wartości znamionowych, zazwyczaj dzieli się pojemność znamionową lub poziom wydajności przez obniżoną pojemność lub poziom wydajności. Na przykład, jeśli komponent ma moc znamionową 100 watów, ale ze względu na warunki środowiskowe należy obniżyć moc do 80 watów, współczynnik obniżenia wartości znamionowych wyniesie 0,8 (80/100).
Współczynnik obniżenia wartości znamionowych energii elektrycznej odnosi się do dostosowania maksymalnej obciążalności prądowej elementów elektrycznych lub przewodów, aby zapobiec przegrzaniu i zapewnić bezpieczeństwo. Uwzględnia takie czynniki, jak temperatura otoczenia, wiązanie przewodów i rodzaj izolacji, które mogą wpływać na zdolność przewodów do rozpraszania ciepła.
Przykładem obniżenia wartości znamionowych jest sytuacja, gdy zasilacz ma moc znamionową 500 watów w temperaturze pokojowej, ale należy ją obniżyć do 400 watów podczas pracy w środowisku o wysokiej temperaturze. Dzięki tej regulacji zasilacz utrzymuje się w bezpiecznych granicach roboczych pomimo podwyższonej temperatury otoczenia.
