Kondensatory ze swojej natury nie zwiększają poziomu napięcia w obwodzie. Zamiast tego magazynują energię elektryczną w postaci pola elektrycznego pomiędzy swoimi płytkami. Kiedy kondensator jest podłączony do źródła napięcia, ładuje się do napięcia tego źródła. Na przykład, jeśli do kondensatora zostanie przyłożone napięcie stałe 10 V, kondensator będzie ładował się, aż napięcie na jego okładkach osiągnie 10 V. Kondensator nie wzmacnia ani nie zwiększa tego napięcia powyżej tego, które jest do niego przyłożone; raczej magazynuje energię na tym poziomie napięcia.
W pewnych okolicznościach kondensatory mogą powodować skoki napięcia, zwłaszcza podczas przełączania lub w stanach przejściowych w obwodach. Kiedy obwód nagle się wyłącza lub zmienia stan, energia zmagazynowana w kondensatorze może szybko się rozładować, powodując krótki, ale gwałtowny wzrost napięcia na zaciskach kondensatora. Ten przejściowy skok napięcia może potencjalnie wpłynąć na inne elementy obwodu i należy nim zarządzać, aby uniknąć uszkodzeń lub zakłóceń.
Gdy kondensatory są połączone szeregowo, ich łączne napięcie znamionowe sumuje się. Jednakże rzeczywiste napięcie na każdym kondensatorze pozostaje takie samo jak napięcie przyłożone. Kondensatory połączone szeregowo są zwykle używane w celu uzyskania wyższych napięć znamionowych niż to, które może obsłużyć pojedynczy kondensator samodzielnie, zamiast w celu zwiększenia poziomu napięcia jako takiego.
Zależność między kondensatorem a napięciem polega na magazynowaniu i uwalnianiu. Kondensatory przechowują energię elektryczną w polu elektrycznym, a napięcie na kondensatorze określa ilość zmagazynowanej energii. Napięcie na kondensatorze jest wprost proporcjonalne do ilości ładunku, jaki może on zgromadzić: Q=CVQ = CVQ=CV, gdzie QQQ to zgromadzony ładunek, CCC to pojemność, a VVV to napięcie na kondensatorze. Zależność ta ma fundamentalne znaczenie dla zrozumienia interakcji kondensatorów z napięciem w obwodach elektronicznych.
