Het hart van een condensator is zijn vermogen om elektrische energie op te slaan in de vorm van een elektrostatisch veld. Condensatoren bestaan uit twee geleidende platen, gescheiden door een isolatiemateriaal dat een diëlektricum wordt genoemd. Wanneer er een spanning over de platen wordt aangelegd, hopen zich op elke plaat tegengestelde ladingen op, waardoor er een elektrisch veld tussen de platen ontstaat. Deze scheiding van ladingen resulteert in de opslag van elektrische energie, die kan worden ontladen wanneer dat nodig is. De kern van de condensator ligt in dit fundamentele principe van het opslaan en vrijgeven van elektrische energie door de interactie van elektrische velden.
Een ‘hartcondensator’ is geen standaardterm in de elektronica. Het lijkt een verkeerde interpretatie of een niet-standaard beschrijving te zijn. Condensatoren worden gewoonlijk componenten genoemd die elektrische energie tijdelijk opslaan. Hun vermogen om energie op te slaan in een elektrostatisch veld tussen geleidende platen gescheiden door een diëlektricum is van fundamenteel belang voor hun werking in elektronische circuits, en biedt filter-, timing-, energieopslag- en koppelingsfuncties.
De vader van de condensator wordt vaak toegeschreven aan Michael Faraday, een baanbrekende wetenschapper op het gebied van elektromagnetisme en elektrochemie. Faraday voerde in de 19e eeuw belangrijk onderzoek en experimenten uit die leidden tot de ontdekking en het begrip van de principes van capaciteit. Zijn experimenten met Leidse potten en andere apparaten toonden het vermogen aan om elektrische lading op te slaan en legden de basis voor de ontwikkeling van moderne condensatoren die tegenwoordig in elektrische en elektronische toepassingen worden gebruikt.
Het grootste deel van een condensator bestaat uit verschillende belangrijke componenten: twee geleidende platen (meestal gemaakt van metaal) die als elektroden dienen, een diëlektrisch materiaal dat de platen scheidt en van elkaar isoleert, en aansluitingen voor het aansluiten van de condensator op een elektrisch circuit. De geleidende platen en het diëlektrisch materiaal zijn cruciale elementen die de capaciteitswaarde, de spanning en andere kenmerken van de condensator bepalen. Deze componenten werken samen om elektrische energie efficiënt op te slaan en vrij te geven in verschillende elektronische toepassingen.
De farad (F) is de eenheid van capaciteit en vertegenwoordigt het vermogen van een condensator om elektrische lading op te slaan. Eén farad wordt gedefinieerd als de capaciteit van een condensator die, wanneer hij wordt opgeladen met één coulomb elektrische lading, een potentiaalverschil van één volt over zijn platen heeft. Condensatoren hebben doorgaans capaciteitswaarden die veel kleiner zijn dan één farad, vaak gemeten in microfarads (μF), nanofarads (nF) of picofarads (pF), afhankelijk van hun grootte en constructie. De capaciteit bepaalt hoeveel lading een condensator kan opslaan voor een bepaalde spanning, waardoor de prestaties op het gebied van filtering, timing en energieopslag in elektronische circuits worden beïnvloed.