DC, wat staat voor gelijkstroom, heeft geen frequentie in de conventionele zin. In tegenstelling tot wisselstroom (AC), die op een sinusoïdale manier oscilleert met een specifieke frequentie (zoals 50 Hz of 60 Hz), stroomt DC gestaag in één richting zonder de polariteit te veranderen of in de loop van de tijd om te keren. Daarom wordt de frequentie van DC als nul beschouwd.
In de context van een DC-circuit is het concept van frequentie niet van toepassing zoals bij AC-circuits. Een DC-circuit handhaaft een constante spanning en stroom in één richting, onaangetast door veranderingen in de tijd. Elektrische apparaten die door gelijkstroom worden gevoed, werken continu zonder de periodieke variaties die kenmerkend zijn voor apparaten die op wisselstroom werken.
AC, of wisselstroom, heeft een frequentie die het aantal cycli per seconde vertegenwoordigt waarbij de stroom van richting wisselt. Daarentegen oscilleert of wisselt DC niet af; het handhaaft een constante polariteit en stroomrichting. Hoewel AC een gedefinieerde frequentie heeft (bijvoorbeeld 50 Hz of 60 Hz), vertoont DC daarom niet op dezelfde manier frequentie.
DC wordt gekenmerkt door zijn stabiele en onveranderlijke spannings- en stroomniveaus in de loop van de tijd. In tegenstelling tot AC, die sinusoïdaal varieert op een specifieke frequentie, handhaaft DC een constante spanningspolariteit en -grootte. Deze constantheid in DC-signalen betekent dat ze geen periodieke veranderingen in spanning of stroom vertonen die de frequentie in AC-signalen bepalen.
DC-signalen hebben geen frequentie omdat frequentie verwijst naar de snelheid waarmee een signaal in de loop van de tijd verandert. Bij gelijkstroom blijven de spanning en stroom constant en ondergaan ze geen periodieke oscillaties of omkeringen. Terwijl AC-signalen een meetbare frequentie hebben die aangeeft hoe vaak ze per seconde wisselen, missen DC-signalen deze eigenschap omdat ze niet op dezelfde cyclische manier variëren.
