Transistörler gerçekten de bazı uygulamalarda doğrultucu olarak kullanılabilir. Kendi doğalarından dolayı diyotlar gibi basit doğrultma devrelerinde tipik olarak kullanılmasalar da, transistörler, özellikle özel veya karmaşık devre tasarımlarında, doğrultma görevlerini gerçekleştirmek için çeşitli şekillerde yapılandırılabilir.
Doğrultucu olarak kullanılan bir transistör, diyot doğrultucuya benzer şekilde çalışabilir ancak anahtarlama özellikleri ve akım işleme yetenekleri üzerinde daha fazla kontrole sahip olabilir. Örneğin, yarım dalga doğrultucu konfigürasyonunda, akımın yalnızca bir yönde akışına izin vererek AC sinyallerini düzeltmek için bir transistör kullanılabilir ve AC’yi etkili bir şekilde darbeli DC’ye dönüştürebilir.
Ancak doğrultucu olarak diyot yerine transistör kullanmanın sınırlamaları vardır. Transistörler daha yüksek ileri voltaj düşüşlerine sahiptir (tipik olarak BJT’ler için 0,7V civarında ve MOSFET’ler için tipik olarak 0,7V veya daha düşük olan diyotlarla karşılaştırıldığında daha yüksek), bu da daha yüksek iletim kayıplarına ve düzeltme uygulamalarında verimliliğin azalmasına neden olur. Ek olarak, daha karmaşık tahrik devreleri gerektirebilirler ve özellikle düzeltme amacıyla kullanılan diyotlarla karşılaştırıldığında genellikle daha pahalıdırlar.
Pratik doğrultma uygulamalarında, gerilim düşümünün daha düşük olması, tasarımının daha basit olması ve maliyet açısından uygun olması nedeniyle standart diyotlar (silikon doğrultucular gibi) tercih edilmektedir. Düzeltme görevleri için özel olarak optimize edilmişlerdir ve farklı uygulama ihtiyaçlarına uyacak şekilde çeşitli akım ve voltaj değerlerinde yaygın olarak mevcutturlar. Bu nedenle, transistörler teorik olarak doğrultucu olarak kullanılabilirken, diyotlar üstün performansları ve maliyet etkinlikleri nedeniyle çoğu doğrultma uygulamasında birincil tercih olmaya devam etmektedir.