Idealny transformator charakteryzuje się kilkoma kluczowymi warunkami. Po pierwsze zakłada idealne sprzężenie uzwojenia pierwotnego i wtórnego, czyli cały strumień magnetyczny generowany przez uzwojenie pierwotne łączy się z uzwojeniem wtórnym. Po drugie, idealny transformator pracuje bez strat, zarówno w rdzeniu (histereza i prądy wirowe), jak i w miedzi (straty rezystancyjne w uzwojeniach). Ponadto idealny transformator nie charakteryzuje się strumieniem upływu — cały strumień magnetyczny generowany przez uzwojenie pierwotne jest w pełni powiązany z uzwojeniem wtórnym.
Aby idealny transformator działał prawidłowo, niezbędne jest zmienne pole magnetyczne. Pole to indukuje w uzwojeniu wtórnym siłę elektromotoryczną, która jest proporcjonalna do szybkości zmian strumienia magnetycznego łączącego uzwojenia. Zależność ta pozwala idealnemu transformatorowi efektywnie przenosić energię z uzwojenia pierwotnego do uzwojenia wtórnego, zachowując zasadę zachowania energii pomiędzy napięciem wejściowym i wyjściowym.
Idealny transformator to konstrukcja teoretyczna stosowana w elektrotechnice w celu uproszczenia obliczeń i zrozumienia podstawowych zasad działania transformatorów. Charakteryzuje się doskonałą sprawnością (brak strat), doskonałym sprzężeniem (brak strumienia rozproszenia) oraz możliwością przetwarzania napięcia i prądu zgodnie z przekładnią transformatora. W zastosowaniach praktycznych rzeczywiste transformatory odbiegają od ideału ze względu na straty i niedoskonałe sprzężenie.
Termin „transformator idealny” odnosi się do modelu teoretycznego upraszczającego analizę pracy transformatora. W rzeczywistości żaden transformator nie jest w stanie osiągnąć doskonałej wydajności ani całkowicie wyeliminować strat. Jednakże zrozumienie idealnego transformatora pomaga w projektowaniu i analizowaniu transformatorów w świecie rzeczywistym, zapewniając punkt odniesienia dla porównań i obliczeń.
Idealna metoda transformatora to podejście matematyczne stosowane w elektrotechnice do analizy i projektowania transformatorów. Polega na zastosowaniu zasad idealnych transformatorów, takich jak doskonałe sprzężenie i brak strat, w celu uproszczenia analizy obwodu transformatora. Metoda ta umożliwia inżynierom określenie parametrów, takich jak stosunki napięć, prądy i przenoszenie mocy, bez uwzględnienia strat, które występowałyby w rzeczywistych transformatorach.