Kondensator i superkondensator różnią się przede wszystkim mechanizmami magazynowania energii i zastosowaniami. Kondensatory, zwane również kondensatorami elektrostatycznymi, przechowują energię w polu elektrostatycznym utworzonym pomiędzy dwiema przewodzącymi płytkami oddzielonymi materiałem dielektrycznym. Są przeznaczone do magazynowania niewielkich ilości energii elektrycznej i są powszechnie stosowane w obwodach elektronicznych do filtrowania, sprzęgania i magazynowania energii w zastosowaniach małej mocy. Kondensatory mają stosunkowo dużą gęstość energii, ale ograniczoną w porównaniu do innych urządzeń magazynujących energię.
Z drugiej strony superkondensatory wykorzystują inny mechanizm magazynowania energii oparty na zasadach elektrochemicznych, podobny do akumulatorów. Magazynują energię elektryczną, tworząc dwuwarstwową pojemność na styku materiału elektrody o dużej powierzchni i elektrolitu. Mechanizm ten umożliwia superkondensatorom przechowywanie znacznie większych ilości ładunku elektrycznego w porównaniu z tradycyjnymi kondensatorami, co skutkuje znacznie większą gęstością energii. Superkondensatory są znane ze swojej zdolności do dostarczania szybkich impulsów mocy i wytrzymywania dużej liczby cykli ładowania i rozładowania, dzięki czemu nadają się do zastosowań wymagających dużej gęstości mocy oraz szybkiego magazynowania i uwalniania energii, takich jak hamowanie regeneracyjne w pojazdach elektrycznych i systemach pozyskiwania energii .
Różnica między superkondensatorem a kondensatorem hybrydowym polega na ich wewnętrznej strukturze i charakterystyce wydajności. Jak opisano wcześniej, superkondensatory wykorzystują elektrochemiczną pojemność dwuwarstwową do magazynowania energii. Mogą osiągać wysokie wartości pojemności (farady) i wykazywać niską zastępczą rezystancję szeregową (ESR), dzięki czemu mogą zapewniać wysoką moc wyjściową i wytrzymywać częste cykle ładowania i rozładowania. Z drugiej strony kondensatory hybrydowe łączą w sobie cechy zarówno tradycyjnych kondensatorów, jak i superkondensatorów. Zazwyczaj są one wyposażone w kombinację elektrochemicznego kondensatora dwuwarstwowego (EDLC) z materiałem pseudopojemnościowym lub elektrodą przypominającą baterię. Ta hybrydowa struktura pozwala im osiągnąć wyższą gęstość energii i rozszerzyć zakres napięć roboczych w porównaniu z konwencjonalnymi superkondensatorami, dzięki czemu nadają się do zastosowań wymagających zarówno dużej energii, jak i gęstości mocy, takich jak systemy magazynowania energii i zastosowania związane z mocą impulsową.
Porównując superkondensatory i kondensatory elektrolityczne, wybór często zależy od konkretnych wymagań aplikacji. Superkondensatory doskonale sprawdzają się w zastosowaniach, w których kluczowa jest duża gęstość mocy, szybkie cykle ładowania i rozładowania oraz długa żywotność. Mogą szybko dostarczać impulsy energii, co czyni je idealnymi do zastosowań takich jak pozyskiwanie energii, oszczędzanie mocy szczytowej i hamowanie regeneracyjne w pojazdach. Z drugiej strony kondensatory elektrolityczne to tradycyjne kondensatory, w których jedną z płytek przewodzących jest elektrolit. Nadają się do zastosowań wymagających wysokich wartości pojemności w kompaktowych rozmiarach, ale mają ograniczone możliwości magazynowania energii i trwałość cyklu w porównaniu z superkondensatorami. Kondensatory elektrolityczne są powszechnie stosowane w zasilaczach, sprzęcie audio i innych urządzeniach elektronicznych, w których wystarczające są umiarkowane możliwości magazynowania energii i filtrowania.
Różnica między kondensatorem a kondensatorem mocy polega przede wszystkim na ich zamierzonym zastosowaniu i charakterystyce wydajności. Ogólnie rzecz biorąc, kondensatory odnoszą się do szerokiej kategorii elementów elektronicznych, które tymczasowo magazynują energię elektryczną. Są stosowane w obwodach do różnych celów, w tym do magazynowania energii, sprzęgania sygnałów, filtrowania i synchronizacji. W szczególności kondensatory mocy to kondensatory zaprojektowane do wydajnej obsługi wysokich prądów i napięć. Są często używane w zastosowaniach elektroniki mocy, takich jak napędy silników, obwody korekcji współczynnika mocy (PFC) i zasilacze impulsowe wysokiej częstotliwości. Kondensatory mocy charakteryzują się solidną konstrukcją, dużą obciążalnością prądową i niską zastępczą rezystancją szeregową (ESR), które mają kluczowe znaczenie dla utrzymania wydajności i niezawodności systemu w wymagających zastosowaniach energetycznych.
Kondensatory i superkondensatory litowe różnią się mechanizmami magazynowania energii i charakterystyką działania. Kondensatory litowe, znane również jako kondensatory litowo-jonowe lub LIC, łączą w sobie cechy akumulatorów litowo-jonowych i superkondensatorów. Zwykle wykorzystują materiał elektrody na bazie litu w połączeniu z elektrodą na bazie węgla, aby uzyskać wyższą gęstość energii w porównaniu z tradycyjnymi superkondensatorami. Kondensatory litowe mogą przechowywać więcej energii na jednostkę objętości lub masy niż superkondensatory, dzięki czemu nadają się do zastosowań wymagających dłuższych czasów rozładowywania i większej pojemności magazynowania energii, takich jak hybrydowe pojazdy elektryczne, systemy magazynowania energii odnawialnej i przenośne urządzenia elektroniczne. Jednakże superkondensatory na ogół sprawdzają się w zastosowaniach wymagających szybkich cykli ładowania i rozładowania, dużej gęstości mocy i dłuższej żywotności operacyjnej w porównaniu z kondensatorami litowymi, które zapewniają większe magazynowanie energii, ale kosztem pewnej trwałości cyklicznej i gęstości mocy.