Podstawowa różnica między LDR (rezystorem zależnym od światła), fotorezystorem i fotodiodą polega na ich zasadzie działania i charakterystyce odpowiedzi. LDR lub fotorezystor zmienia swój opór w zależności od natężenia światła; wyższe poziomy światła powodują niższy opór. Natomiast fotodioda generuje fotoprąd proporcjonalny do natężenia światła pod wpływem światła, zwłaszcza przy odwróceniu polaryzacji. Fotodiody mają krótszy czas reakcji i są bardziej czułe niż diody LDR, dzięki czemu nadają się do zastosowań związanych z precyzyjnym wykrywaniem i pomiarami światła, podczas gdy fotodiody LDR są zwykle używane w prostszych zastosowaniach, takich jak przełączniki światłoczułe.
Różnica między LDR a fotodiodą polega przede wszystkim na ich funkcjonalności i czasie reakcji. LDR zmienia swoją rezystancję w zależności od ilości otrzymywanego światła, co można zmierzyć jako zmianę napięcia lub prądu w obwodzie. Czujniki LDR mają dłuższy czas reakcji i są zwykle używane w zastosowaniach, w których poziom światła zmienia się stopniowo. Z drugiej strony fotodioda generuje prąd pod wpływem światła, przy czym prąd jest wprost proporcjonalny do natężenia światła. Fotodiody mają znacznie krótsze czasy reakcji i znajdują zastosowanie w zastosowaniach wymagających szybkiej i precyzyjnej detekcji światła, takich jak komunikacja optyczna i instrumenty naukowe.
LDR, czyli fotorezystor, różni się od rezystora tym, że jego rezystancja zmienia się w zależności od ekspozycji na światło, podczas gdy rezystor ma stałą wartość rezystancji niezależnie od światła. Opór LDR maleje wraz ze wzrostem natężenia światła, co czyni go przydatnym w zastosowaniach związanych z wykrywaniem światła. Z drugiej strony standardowy rezystor utrzymuje stałą rezystancję i służy do kontrolowania przepływu prądu, dzielenia napięć i ustawiania punktów polaryzacji w obwodach elektronicznych, na które nie mają wpływu warunki oświetleniowe.
Fotorezystor (LDR) i fotodioda są urządzeniami wrażliwymi na światło, ale działają inaczej. Fotorezystor zmienia swoją rezystancję elektryczną w zależności od ilości otrzymywanego światła, dzięki czemu nadaje się do zastosowań takich jak czujniki światła i automatyczne sterowanie oświetleniem. Fotodioda generuje fotoprąd pod wpływem światła, zwłaszcza przy polaryzacji zaporowej, i jest wykorzystywana w zastosowaniach wymagających precyzyjnego i szybkiego pomiaru światła, takich jak systemy komunikacji optycznej i detekcji. Fotodiody generalnie oferują krótszy czas reakcji i większą czułość w porównaniu do fotorezystorów.
Różnica między LDR a fototranzystorem polega na ich strukturze i funkcjonalności. LDR zmienia swoją rezystancję w zależności od natężenia światła, co jest wykorzystywane głównie w prostych zastosowaniach związanych z wykrywaniem światła. Fototranzystor, podobny do fotodiody, jest urządzeniem półprzewodnikowym, które działa jak tranzystor, a jego prąd bazowy jest kontrolowany przez światło, a nie sygnał elektryczny. Fototranzystory zapewniają wyższą czułość i krótsze czasy reakcji w porównaniu do LDR i są wykorzystywane w zastosowaniach wymagających dokładnej i szybkiej detekcji światła, takich jak optoelektronika i izolacja sygnału.