Rezystor może mieć napięcie na swoich zaciskach, jeśli jest częścią obwodu elektrycznego, przez który przepływa prąd. Zgodnie z prawem Ohma napięcie (V) na rezystorze jest równe przepływającemu przez niego prądowi (I) pomnożonemu przez jego rezystancję (R), wyrażoną jako V = IR. Dlatego też, ilekroć prąd przepływa przez rezystor, nastąpi na nim odpowiedni spadek napięcia. Ten spadek napięcia jest niezbędny w różnych zastosowaniach obwodów, takich jak dzielniki napięcia, ograniczanie prądu i kondycjonowanie sygnału.
Same rezystory nie wykazują wzmocnienia napięcia, ponieważ są elementami pasywnymi, które rozpraszają energię elektryczną w postaci ciepła. W przeciwieństwie do elementów aktywnych, takich jak tranzystory lub wzmacniacze operacyjne, które mogą wzmacniać sygnały, rezystory jedynie osłabiają lub ograniczają prądy i napięcia. Ich podstawową funkcją jest kontrolowanie przepływu prądu elektrycznego i regulacja poziomów napięcia w obwodzie bez wzmacniania lub zwielokrotniania napięcia na nich.
Rezystory nie są zaprojektowane do działania jako źródła napięcia w konwencjonalnym sensie. Chociaż mogą wpływać na poziom napięcia w obwodzie poprzez obniżenie napięcia na zaciskach, nie generują napięcia niezależnie, jak baterie lub zasilacze. Rezystory rozpraszają energię w postaci ciepła w oparciu o przepływający przez nie prąd i wartość ich rezystancji, ale nie wytwarzają aktywnie energii elektrycznej w celu dostarczenia napięcia do innych elementów obwodu.
Rezystory zazwyczaj nie mają określonego napięcia znamionowego, jak kondensatory lub tranzystory. Zamiast tego ich specyfikacja obejmuje przede wszystkim wartość rezystancji (w omach) i moc znamionową (w watach), wskazując maksymalną ilość mocy, jaką mogą rozproszyć bez przegrzania lub uszkodzenia. Napięcie na rezystorze jest określane na podstawie projektu obwodu i ilości przepływającego przez niego prądu, a nie określonej wartości znamionowej przypisanej do wytrzymania poziomów napięcia wykraczających poza jego zakres roboczy.
Rezystory mogą rozpraszać moc w postaci ciepła, gdy przepływa przez nie prąd, co jest określane na podstawie napięcia na rezystorze i ilości przepływającego przez niego prądu. Moc rozpraszaną przez rezystor oblicza się ze wzoru P = V^2 / R lub P = I^2 * R, gdzie P to moc w watach, V to napięcie na rezystorze, I to prąd płynący przez rezystor, a R to rezystancja w omach. Zdolność rozpraszania mocy rezystora jest określona przez jego moc znamionową, która wskazuje maksymalną ilość ciepła, jaką może on bezpiecznie rozproszyć, nie przekraczając swoich limitów termicznych. Dlatego też rezystory mają związaną z nimi moc, odzwierciedlającą ich zdolność do przekształcania energii elektrycznej w ciepło, gdy prąd przepływa przez nie w obwodzie.