Superkondensatory, znane również jako ultrakondensatory, nie znalazły szerokiego zastosowania w niektórych zastosowaniach, głównie z kilku kluczowych powodów. Istotnym czynnikiem jest ich mniejsza gęstość energii w porównaniu do tradycyjnych akumulatorów. Chociaż superkondensatory doskonale sprawdzają się w zastosowaniach wymagających dużej mocy i szybkich cyklach ładowania/rozładowania, przechowują mniej energii na jednostkę objętości lub masy w porównaniu z akumulatorami. Ogranicza to ich praktyczność w zastosowaniach wymagających długoterminowego magazynowania energii lub tam, gdzie przestrzeń i waga mają kluczowe znaczenie, np. w pojazdach elektrycznych i przenośnej elektronice.
Zastosowanie superkondensatorów utrudniają wyzwania związane z ich zdolnością do magazynowania energii i opłacalnością. Pomimo postępu technologicznego superkondensatory zazwyczaj przechowują mniej energii niż akumulatory o porównywalnej wielkości. To ograniczenie ogranicza ich zastosowanie w zastosowaniach wymagających stałego dostarczania energii przez dłuższe okresy, gdzie akumulatory są bardziej odpowiednie ze względu na ich większą gęstość energii. Ponadto koszt superkondensatorów pozostaje stosunkowo wysoki w porównaniu z akumulatorami, co stanowi barierę dla powszechnego zastosowania w elektronice użytkowej i innych zastosowaniach na rynku masowym.
Superkondensatory początkowo przyciągały uwagę ze względu na ich potencjał zrewolucjonizowania magazynowania energii ze względu na dużą gęstość mocy i możliwości szybkiego ładowania. Jednak wyzwania, takie jak ograniczona gęstość energii i wysokie koszty, utrudniają ich powszechne przyjęcie. Chociaż superkondensatory doskonale sprawdzają się w zastosowaniach wymagających szybkiego rozładowywania i ponownego ładowania energii, ich mniejsza gęstość energii w porównaniu z akumulatorami ogranicza ich skuteczność w zastosowaniach wymagających dłuższego czasu pracy lub większej pojemności magazynowania energii. Doprowadziło to do wolniejszego włączania superkondensatorów do powszechnego użytku, pomimo ciągłych wysiłków badawczo-rozwojowych mających na celu poprawę ich wydajności i zmniejszenie kosztów.
Szereg wyzwań i ograniczeń technicznych utrudnia powszechne stosowanie superkondensatorów w różnych zastosowaniach. Istotnym problemem jest ich stosunkowo niska gęstość energii w porównaniu do akumulatorów. Ogranicza to ilość energii, jaką mogą zmagazynować na jednostkę objętości lub masy, co czyni je mniej odpowiednimi do zastosowań wymagających wydłużonego czasu pracy lub większych możliwości magazynowania energii. Superkondensatory stoją również przed wyzwaniami związanymi z szybkością samorozładowania, która z czasem może mieć wpływ na ich wydajność. Ponadto koszty i złożoność produkcji stanowią przeszkodę w zwiększaniu skali produkcji, aby superkondensatory były bardziej opłacalne w porównaniu z tradycyjnymi rozwiązaniami w zakresie magazynowania energii.
Wady superkondensatorów dotyczą przede wszystkim gęstości energii i kosztów. Superkondensatory mają zazwyczaj niższą gęstość energii niż baterie, co oznacza, że mogą przechowywać mniej energii na jednostkę objętości lub masy. To ograniczenie ogranicza ich zastosowanie w urządzeniach lub systemach wymagających długotrwałej pracy lub dużej pojemności magazynowania energii. Ponadto superkondensatory są zwykle droższe w produkcji niż baterie, co czyni je mniej opłacalnymi w przypadku elektroniki użytkowej przeznaczonej na rynek masowy i innych zastosowań wrażliwych na koszty. Chociaż postępy w dalszym ciągu eliminują te wady, obecne ograniczenia superkondensatorów spowolniły ich wdrażanie w głównych technologiach, w których wydajność magazynowania energii i opłacalność są czynnikami krytycznymi.