Kondensatory mają na ogół dwie płytki, ponieważ działają w oparciu o zasadę magazynowania ładunku elektrycznego pomiędzy dwiema przewodzącymi powierzchniami oddzielonymi materiałem dielektrycznym. Taka konfiguracja pozwala na wytworzenie pola elektrycznego pomiędzy płytkami, gdy przyłożone zostanie do nich napięcie. Płytki są zwykle wykonane z materiałów przewodzących, takich jak folie metalowe, i są umieszczone blisko siebie, ale nie stykają się ze sobą, a pomiędzy nimi znajduje się materiał dielektryczny (taki jak ceramika, papier lub elektrolit).
Druga płytka kondensatora odgrywa kluczową rolę w jego działaniu, zapewniając przeciwny ładunek do pierwszej płytki, gdy na kondensator zostanie przyłożone napięcie. Kiedy do jednej płytki przyłożone jest napięcie dodatnie, elektrony są przyciągane do drugiej płytki, tworząc pomiędzy nimi pole elektryczne. To pole elektryczne magazynuje energię w postaci elektrycznej energii potencjalnej. Druga płyta skutecznie równoważy rozkład ładunku i ułatwia magazynowanie i uwalnianie ładunku elektrycznego w razie potrzeby w obwodach elektrycznych.
W wielu układach kondensatorów jedna z dwóch płytek jest uziemiona (połączona z ziemią). Służy to kilku celom, w tym bezpieczeństwu, stabilności i redukcji szumów elektrycznych. Uziemienie jednej płytki pomaga ustabilizować napięcie na kondensatorze, szczególnie w systemach, w których kondensator służy do filtrowania lub omijania niepożądanych sygnałów lub szumów do masy. Zapewnia również odniesienie potencjału kondensatora do wspólnego punktu uziemienia, co jest niezbędne w wielu zastosowaniach elektronicznych i elektrycznych, aby zapobiec występowaniu potencjałów pływających i zapewnić bezpieczną pracę.
Kondensator dwupłytkowy to inny termin określający podstawową konstrukcję kondensatora, w której dwie przewodzące płytki są oddzielone materiałem dielektrycznym. Ta konfiguracja ma fundamentalne znaczenie dla funkcjonowania kondensatorów w magazynowaniu ładunku elektrycznego i energii. Obie płytki umożliwiają wytworzenie między sobą pola elektrycznego po przyłożeniu napięcia, umożliwiając kondensatorowi magazynowanie energii w swoim polu elektrycznym. Kondensatory o bardziej złożonych konstrukcjach mogą nadal stosować podstawową zasadę posiadania dwóch płytek, aczkolwiek z różnych materiałów lub konfiguracji dla określonych zastosowań.
Zadaniem płytek w kondensatorze jest magazynowanie ładunku elektrycznego i energii w postaci pola elektrycznego. Kiedy do płytek zostanie przyłożone napięcie, jedna płyta gromadzi ładunek dodatni, podczas gdy druga gromadzi ładunek ujemny, tworząc między nimi pole elektryczne. Ta zmagazynowana energia może zostać uwolniona lub przeniesiona w razie potrzeby w obwodach elektrycznych. Rozmiar i rozstaw płytek, a także rodzaj materiału dielektrycznego pomiędzy nimi określają pojemność (zdolność do przechowywania ładunku) i charakterystykę kondensatora dla różnych zastosowań w elektronice, systemach zasilania i urządzeniach komunikacyjnych.