Spolaryzacja w kierunku przewodzenia i polaryzacja zaporowa odnoszą się do dwóch możliwych sposobów podłączenia diody półprzewodnikowej w obwodzie elektrycznym. W przypadku polaryzacji przewodzenia dioda jest połączona w taki sposób, że dodatni zacisk źródła napięcia jest podłączony do materiału półprzewodnikowego typu P, a zacisk ujemny do materiału typu N. Taka konfiguracja zmniejsza szerokość warstwy zubożonej na złączu, umożliwiając łatwy przepływ prądu przez diodę. Odchylenie w kierunku przewodzenia jest niezbędne, aby diody mogły przewodzić prąd i umożliwiać przepływ prądu w zamierzonym kierunku.
Dioda jest spolaryzowana w kierunku przewodzenia, gdy jest podłączona w taki sposób, że może przepływać przez nią prąd. W tej konfiguracji dioda przewodzi prąd i umożliwia przepływ sygnałów elektrycznych. Ta właściwość ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania diod w różnych zastosowaniach elektronicznych, takich jak prostowniki, detektory sygnału i regulatory napięcia.
Gdy dioda ma polaryzację zaporową, dodatni zacisk źródła napięcia jest podłączony do półprzewodnika typu N, a zacisk ujemny do materiału typu P. Takie ustawienie zwiększa szerokość warstwy zubożonej na złączu, utrudniając przepływ prądu przez diodę. W przypadku polaryzacji zaporowej przez diodę przepływa tylko niewielki prąd upływowy ze względu na nośniki mniejszościowe, a dioda skutecznie działa jako izolator, zapobiegając znacznemu przepływowi prądu w kierunku odwrotnym.
Dioda PN, czyli dioda półprzewodnikowa, jest podstawowym typem diody złożonej z materiałów półprzewodnikowych typu P i N. Tworzy złącze PN na styku tych materiałów, co ma fundamentalne znaczenie dla jego działania. Dioda złącza PN umożliwia przepływ prądu w jednym kierunku (przesunięcie w kierunku przewodzenia), jednocześnie blokując prąd w przeciwnym kierunku (przesunięcie w tył), umożliwiając prostowanie prądu przemiennego na prąd stały, ochronę obwodów przed przepięciem i wykonywanie różnych funkcji przetwarzania sygnału w urządzeniach elektronicznych.
Idealna dioda z polaryzacją przewodzenia przewodziłaby prąd bez spadku napięcia na niej, zachowując się jak doskonały przewodnik. Przy polaryzacji odwrotnej idealna dioda blokowałaby cały przepływ prądu, zachowując się jak doskonały izolator. Te idealne cechy mają charakter teoretyczny i pomagają uprościć analizę i projektowanie obwodów w elektronice, chociaż diody w świecie rzeczywistym wykazują niewielkie odchylenia od tych idealnych zachowań ze względu na takie czynniki, jak prąd upływowy i rezystancja wewnętrzna.
Prąd przewodzenia diody odnosi się do prądu przepływającego przez diodę, gdy jest ona spolaryzowana w kierunku przewodzenia i przewodzi prąd. Jest ono określane przez napięcie przyłożone do diody i charakterystykę spadku napięcia w kierunku przewodzenia diody. Prąd przewodzenia zmienia się w zależności od obciążenia podłączonego do diody i konfiguracji obwodu, wpływając na ogólną wydajność i funkcjonalność diody w praktycznych zastosowaniach.
