W ujęciu teoretycznym czysta cewka indukcyjna jest wyidealizowanym elementem elektrycznym, który składa się wyłącznie z indukcyjności bez żadnego oporu ani pojemności. Charakteryzuje się zdolnością do magazynowania energii w polu magnetycznym, gdy przepływa przez nie prąd, oraz przeciwstawiania się zmianom prądu dzięki reaktancji indukcyjnej.
„Czysto indukcyjny” odnosi się do obwodu lub elementu, którego zachowanie jest zdominowane przez indukcyjność, przy minimalnym wpływie rezystancji lub pojemności. W takich obwodach kąt fazowy między prądem i napięciem jest bliski 90 stopni, co wskazuje na reakcję czysto reaktywną.
Główna różnica między czystą cewką indukcyjną a prawdziwą cewką indukcyjną polega na ich praktycznych właściwościach. Prawdziwa cewka indukcyjna, choć nadal wykazuje przede wszystkim zachowanie indukcyjne, zawiera również elementy rezystancyjne, a czasami pojemnościowe, ze względu na właściwości fizyczne materiałów konstrukcyjnych. Te dodatkowe elementy mogą mieć wpływ na jego działanie, zwłaszcza przy wysokich częstotliwościach.
Czystą indukcyjność można wyznaczyć mierząc reaktancję indukcyjną elementu przy danej częstotliwości, stosując odpowiednią metodę testowania, taką jak miernik LCR, lub obliczając ją za pomocą wzoru X_L = 2πfL, gdzie X_L to reaktancja indukcyjna, f to częstotliwość , a L jest indukcyjnością.
Jednostką czystej indukcyjności jest henr (H), nazwany na cześć Josepha Henry’ego, który jest definiowany jako wielkość indukcyjności, gdy siła elektromotoryczna o wartości jednego wolta jest indukowana przez prąd zmieniający się z szybkością jednego ampera na sekundę. Stanowi podstawową jednostkę indukcyjności zarówno w teoretycznych, jak i praktycznych zastosowaniach elektrotechniki.