Gdy wzmacniacz przechodzi w tryb nasycenia, oznacza to, że sygnał wyjściowy osiąga maksymalny możliwy poziom, zwykle ograniczony przez napięcie zasilania lub możliwości własne wzmacniacza. W stanie nasycenia wzmacniacz nie może dalej zwiększać napięcia wyjściowego, nawet jeśli sygnał wejściowy nadal rośnie. Powoduje to obcięcie lub spłaszczenie przebiegu wyjściowego przy maksymalnym poziomie napięcia.
W praktyce nasycenie wzmacniacza powoduje zniekształcenie sygnału wyjściowego, w którym wzmocniony przebieg traci wierność oryginalnemu wejściu ze względu na brak możliwości dokładnego odtworzenia wyższych napięć wejściowych. To zniekształcenie może wpływać na jakość sygnałów audio we wzmacniaczach audio lub pogarszać dokładność sygnałów w innych typach obwodów wzmacniających.
Kiedy wzmacniacz ulega nasyceniu, zasadniczo osiąga maksymalne napięcie wyjściowe i nie może już wzmacniać sygnału wejściowego bez zniekształceń.
Nasycenie występuje, gdy aktywne komponenty wzmacniacza (takie jak tranzystory lub wzmacniacze operacyjne) są doprowadzane do stanu, w którym nie mogą zapewnić dalszego wzmocnienia ze względu na pełne „włączenie” lub przewodzenie możliwie największej ilości prądu. W tym stanie napięcie wyjściowe wzmacniacza pozostaje stałe lub podąża za szynami zasilającymi, co prowadzi do obcinania i zniekształceń sygnału. Zjawisko to jest niepożądane w wielu zastosowaniach, w których dokładna reprodukcja sygnału ma kluczowe znaczenie, np.
we wzmacniaczach audio lub systemach komunikacyjnych.
Punkt nasycenia wzmacniacza odnosi się do poziomu sygnału wejściowego, powyżej którego wzmacniacz nie może już liniowo zwiększać swojego napięcia wyjściowego. Zamiast tego napięcie wyjściowe pozostaje na maksymalnym możliwym poziomie, odpowiadającym szynom zasilającym lub limitom nasycenia elementów aktywnych. Punkt nasycenia jest krytycznym parametrem przy projektowaniu i działaniu wzmacniacza, ponieważ określa maksymalny poziom niezniekształconego sygnału wyjściowego, jaki może wytworzyć wzmacniacz.
Prawidłowe zaprojektowanie wzmacniacza do pracy poniżej punktu nasycenia zapewnia wierne wzmocnienie sygnału i minimalizuje zniekształcenia w praktycznych zastosowaniach.
Jeżeli wzmacniacz jest spolaryzowany przy odcięciu lub nasyceniu, oznacza to, że punkt pracy aktywnych elementów wzmacniacza (takich jak tranzystory) znajduje się w skrajnych pozycjach, które ograniczają jego zdolność do dokładnego wzmacniania sygnałów.
Polaryzacja wzmacniacza przy odcięciu oznacza, że tranzystor nie przewodzi prądu, co prowadzi do braku sygnału wyjściowego lub bardzo słabego wzmocnienia. Odchylenie przy nasyceniu oznacza, że tranzystor w pełni przewodzi i nie jest w stanie zapewnić dalszego wzmocnienia bez zniekształceń. Obydwa odchylenia powodują słabą wydajność wzmacniacza, charakteryzującą się obcinaniem sygnału, zniekształceniami i nieefektywnym wykorzystaniem mocy.
Właściwe polaryzacja wzmacniaczy zapewnia ich działanie w zakresie wzmocnienia liniowego, optymalizując wierność i wydajność sygnału.
Kiedy mówi się, że wzmacniacz jest nasycony, oznacza to, że napięcie wyjściowe wzmacniacza osiągnęło maksymalny możliwy poziom i nie może dalej rosnąć, niezależnie od zmian amplitudy sygnału wejściowego. Ten stan występuje, gdy aktywne elementy wzmacniacza (takie jak tranzystory lub wzmacniacze operacyjne) są doprowadzane do stanu, w którym nie są w stanie zapewnić dodatkowego wzmocnienia napięcia.
Nasycenie zazwyczaj skutkuje zniekształceniem sygnału, gdzie wzmocniony kształt fali wyjściowej jest obcinany lub spłaszczany na szynach zasilacza lub na granicach komponentów aktywnych. Na przykład we wzmacniaczach audio nasycenie prowadzi do słyszalnych zniekształceń i utraty wierności sygnału, zmniejszając jakość odtwarzanego dźwięku.