Sercem kondensatora jest jego zdolność do magazynowania energii elektrycznej w postaci pola elektrostatycznego. Kondensatory składają się z dwóch przewodzących płytek oddzielonych materiałem izolacyjnym zwanym dielektrykiem. Kiedy napięcie zostanie przyłożone do płytek, na każdej płytce gromadzą się przeciwne ładunki, tworząc między nimi pole elektryczne. To oddzielenie ładunków powoduje magazynowanie energii elektrycznej, którą można rozładować w razie potrzeby. Serce kondensatora leży w tej podstawowej zasadzie magazynowania i uwalniania energii elektrycznej poprzez interakcję pól elektrycznych.
„Kondensator serca” nie jest standardowym terminem w elektronice. Wydaje się, że jest to błędna interpretacja lub niestandardowy opis. Kondensatory są powszechnie określane jako elementy, które tymczasowo magazynują energię elektryczną. Ich zdolność do magazynowania energii w polu elektrostatycznym pomiędzy płytkami przewodzącymi oddzielonymi dielektrykiem ma fundamentalne znaczenie dla ich działania w obwodach elektronicznych, zapewniając funkcje filtrowania, synchronizacji, magazynowania energii i sprzęgania.
Za ojca kondensatora często przypisuje się Michaela Faradaya, pioniera naukowca w dziedzinie elektromagnetyzmu i elektrochemii. Faraday przeprowadził w XIX wieku znaczące badania i eksperymenty, które doprowadziły do odkrycia i zrozumienia zasad dotyczących pojemności. Jego eksperymenty ze słoikami Leydena i innymi urządzeniami wykazały zdolność do magazynowania ładunku elektrycznego i położyły podwaliny pod rozwój nowoczesnych kondensatorów stosowanych obecnie w zastosowaniach elektrycznych i elektronicznych.
Główna część kondensatora składa się z kilku kluczowych elementów: dwóch płytek przewodzących (zwykle wykonanych z metalu), które służą jako elektrody, materiału dielektrycznego, który oddziela płytki i izoluje je od siebie, oraz zacisków do podłączenia kondensatora do obwodu elektrycznego. Płytki przewodzące i materiał dielektryczny to kluczowe elementy określające wartość pojemności, napięcie znamionowe i inne właściwości kondensatora. Komponenty te współpracują ze sobą, aby efektywnie magazynować i uwalniać energię elektryczną w różnych zastosowaniach elektronicznych.
Farad (F) jest jednostką pojemności, wyrażającą zdolność kondensatora do magazynowania ładunku elektrycznego. Jeden farad definiuje się jako pojemność kondensatora, który po naładowaniu jednym kulombem ładunku elektrycznego powoduje różnicę potencjałów na jego okładkach wynoszącą jeden wolt. Kondensatory mają zazwyczaj wartości pojemności znacznie mniejsze niż jeden farad, często mierzone w mikrofaradach (µF), nanofaradach (nF) lub pikofaradach (pF), w zależności od ich rozmiaru i konstrukcji. Pojemność określa, ile ładunku kondensator może zgromadzić przy danym napięciu, wpływając na jego wydajność w zastosowaniach związanych z filtrowaniem, synchronizacją i magazynowaniem energii w obwodach elektronicznych.