Kernverliezen treden in een transformator voornamelijk op vanwege twee redenen: hysteresisverlies en wervelstroomverlies. Hysteresisverlies treedt op omdat het kernmateriaal (meestal gemaakt van siliciumstaal) herhaalde magnetisatie- en demagnetisatiecycli ondergaat terwijl de wisselstroom door de transformatorwikkelingen vloeit. Elke cyclus zorgt ervoor dat energie als warmte wordt gedissipeerd vanwege de inherente magnetische eigenschappen van het kernmateriaal, wat leidt tot hysteresisverliezen. Wervelstroomverlies daarentegen treedt op als gevolg van de vorming van circulatiestromen (wervelstromen) in het kernmateriaal zelf. Deze stromen veroorzaken weerstandsverwarming, wat bijdraagt aan extra energieverliezen.
De twee oorzaken van vermogensverlies in de kern van een transformator zijn hysteresisverlies en wervelstroomverlies. Hysteresisverlies treedt op omdat het kernmateriaal een vertraging in de magnetisatie vertoont wanneer het wordt blootgesteld aan wisselende magnetische velden. Deze vertraging resulteert in energiedissipatie in de vorm van warmte tijdens elke magnetische cyclus. Wervelstroomverlies daarentegen ontstaat door de circulatie van stromen binnen het kernmateriaal, geïnduceerd door het veranderende magnetische veld. Deze stromen ondervinden weerstand in het kernmateriaal, wat leidt tot verdere energiedissipatie in de vorm van warmte.
Kernverliezen in een transformator worden constante verliezen genoemd omdat ze relatief constant blijven, ongeacht de belasting van de transformator. Deze verliezen zijn voornamelijk afhankelijk van de magnetische eigenschappen van het kernmateriaal en de werkfrequentie. Daarentegen variëren koperverliezen (of wikkelingsverliezen) afhankelijk van de belastingsstroom die door de transformatorwikkelingen vloeit. Koperverliezen zijn het gevolg van de weerstand van de koperen geleiders die in de wikkelingen worden gebruikt en nemen toe naarmate de belastingsstroom toeneemt. Dit onderscheid tussen constante kernverliezen en variabele koperverliezen is essentieel bij het ontwerp van transformatoren en bij efficiëntieberekeningen.
Kernverlies en koperverlies zijn twee verschillende soorten verliezen in een transformator. Kernverlies verwijst specifiek naar de energie die als warmte in de kern van de transformator wordt gedissipeerd als gevolg van hysteresis en wervelstromen. Het is een inherent verlies dat continu optreedt tijdens de werking van de transformator, ongeacht de belastingsomstandigheden. Koperverlies, ook bekend als wikkelingsverlies of I²R-verlies, verwijst naar de energie die als warmte in de transformatorwikkelingen wordt gedissipeerd als gevolg van de weerstand van de koperen geleiders. Koperverliezen variëren met het kwadraat van de belastingsstroom en dragen bij aan de algehele efficiëntievermindering van de transformator.
Kernverlies in een transformator verwijst naar het vermogen dat als warmte in de transformatorkern wordt gedissipeerd als gevolg van hysterese en wervelstroomverliezen. Hysteresisverlies treedt op omdat het kernmateriaal magnetische omkeringen ondergaat terwijl de wisselstroom door de wikkelingen stroomt, wat resulteert in energiedissipatie. Wervelstroomverlies ontstaat door circulatiestromen die in het kernmateriaal worden geïnduceerd door het veranderende magnetische veld. Samen vertegenwoordigen deze verliezen de energie die niet wordt overgedragen naar de belasting, maar in plaats daarvan wordt omgezet in warmte in de kern van de transformator, wat de algehele efficiëntie en prestaties beïnvloedt.