Het benutten van bliksemenergie is een uitdaging vanwege verschillende factoren. Blikseminslagen zijn zeer onvoorspelbaar wat betreft timing, locatie en frequentie. Deze onvoorspelbaarheid maakt het moeilijk om infrastructuur in te zetten die specifiek is ontworpen om de enorme energie die vrijkomt tijdens een blikseminslag op te vangen en op te slaan. Bovendien vormen de extreem hoge spanning en stroom die gepaard gaat met bliksem aanzienlijke technische uitdagingen bij het veilig en efficiënt opvangen van deze energie zonder apparatuur te beschadigen of veiligheidsrisico’s te veroorzaken. Bovendien duurt de snelle ontlading van energie bij blikseminslagen slechts van zeer korte duur, waardoor het een uitdaging wordt om energieopslagsystemen te ontwikkelen die zulke krachtige uitbarstingen effectief kunnen verwerken.
Het direct benutten van elektriciteit uit blikseminslagen is om verschillende redenen onpraktisch. Bliksemschichten dragen extreem hoge spanningen (tot enkele honderden miljoenen volts) en stromen (tienduizenden ampères). Het opvangen en veilig uitvoeren van dergelijke hoogenergetische ontladingen is technisch uitdagend en vereist gespecialiseerde apparatuur die bestand is tegen intense elektromagnetische velden, hitte en mechanische spanningen die gepaard gaan met blikseminslagen. Bovendien maakt de sporadische en onvoorspelbare aard van blikseminslagen het moeilijk om betrouwbare en kosteneffectieve systemen te implementeren voor het op grote schaal oogsten van elektriciteit uit bliksem.
Hoewel bliksem kunstmatig kan worden gecreëerd onder gecontroleerde omstandigheden in laboratoria of met behulp van gespecialiseerde apparatuur, is het kunstmatig creëren van bliksem in de open atmosfeer met de huidige technologie niet haalbaar. Natuurlijke bliksem wordt doorgaans veroorzaakt door de opbouw van elektrische lading in onweerswolken en de daaropvolgende ontlading van deze lading door de atmosfeer. Het repliceren van deze complexe atmosferische omstandigheden en processen om op grote schaal kunstmatig bliksem te genereren, valt buiten de huidige wetenschappelijke en technische mogelijkheden.
Het gebruik van bliksem als directe energiebron voor wijdverbreid gebruik is om verschillende redenen onpraktisch. Ten eerste maken de onvoorspelbaarheid en de sporadische aard van blikseminslagen het onbetrouwbaar als consistente energiebron. Ten tweede vereist het opvangen en omzetten van de enorme energie van blikseminslagen in een bruikbare vorm van elektriciteit zeer gespecialiseerde en dure apparatuur, die economisch misschien niet haalbaar is vergeleken met andere hernieuwbare energiebronnen zoals zonne- of windenergie. Bovendien zou de infrastructuur die nodig is om bliksem veilig en efficiënt op grote schaal te benutten technisch uitdagend en potentieel gevaarlijk zijn vanwege de extreme spanning en stroom die met bliksem gepaard gaat.
Aarding of aarding is een cruciale veiligheidsmaatregel om constructies en individuen te beschermen tegen de destructieve gevolgen van blikseminslagen. Bliksem zoekt de weg van de minste weerstand naar de grond, en wanneer deze een gebouw of ander bouwwerk raakt, kan deze aanzienlijke schade veroorzaken als deze niet goed is geaard. Bij aarden worden geleidende materialen (zoals metalen staven of kabels) van een constructie met de grond of de aarde verbonden om de elektrische lading van een blikseminslag veilig af te voeren. Door een pad met lage weerstand naar aarde te bieden, helpt aarding stroompieken, brand en andere gevaren die kunnen voortvloeien uit blikseminslagen te voorkomen, waardoor gebouwen, apparatuur en mensen worden beschermd tegen bliksemgerelateerde schade en letsel.