Inductoren gedragen zich als weerstanden in wisselstroom (AC) vanwege de eigenschap van inductieve reactantie. Inductieve reactantie is de weerstand die een inductor biedt tegen de verandering in stroom, die toeneemt met de frequentie van het AC-signaal. Deze reactantie zorgt ervoor dat de inductor de stroom beperkt op dezelfde manier als een weerstand dat zou doen, hoewel het mechanisme anders is. Terwijl een weerstand energie in de vorm van warmte dissipeert, slaat een inductor tijdelijk energie op in een magnetisch veld en geeft deze weer vrij, waardoor een faseverschuiving tussen de spanning en de stroom ontstaat.
Bij wisselstroom gedragen inductoren zich als weerstanden omdat ze weerstand bieden aan stroomveranderingen. Deze weerstand, inductieve reactantie genoemd, is evenredig met de frequentie van het wisselstroomsignaal en de inductie van de inductor. Naarmate de AC-frequentie toeneemt, neemt de inductieve reactantie toe, waardoor de stroom door de inductor afneemt, vergelijkbaar met hoe een weerstand de stroom zou beperken. Dit komt echter eerder door de magnetische veldinteractie dan door directe energiedissipatie.
Bij AC gedraagt een inductor zich als een element dat veranderingen in de stroom tegenwerkt vanwege zijn inductieve reactantie. Dit resulteert in een faseverschuiving waarbij de stroom in een ideale inductor 90 graden achterblijft bij de spanning. De inductor zorgt voor impedantie voor het AC-signaal, die frequentieafhankelijk is en toeneemt bij hogere frequenties. Deze impedantie beperkt de stroom en beïnvloedt het algehele gedrag van het circuit, vergelijkbaar met weerstand, maar via een ander mechanisme.
Een inductor heeft weerstand omdat deze is gemaakt van geleidende draad, meestal koper, die inherent enige elektrische weerstand heeft. Deze weerstand staat los van de inductieve reactantie en veroorzaakt vermogensverlies in de vorm van warmte, vergelijkbaar met een weerstand. De totale weerstand die een inductor in een wisselstroomcircuit biedt, is een combinatie van deze ohmse weerstand en de inductieve reactantie.
Een inductor lijkt niet precies op een weerstand, maar vertoont enkele overeenkomsten in de manier waarop deze wisselstroomcircuits beïnvloedt. Beide componenten beperken de stroom, maar doen dit via verschillende mechanismen. Een weerstand dissipeert elektrische energie in de vorm van warmte, waardoor een consistente weerstand tegen stroom ontstaat, ongeacht de frequentie. Een inductor daarentegen slaat energie op in een magnetisch veld en geeft deze vrij, waardoor frequentie-afhankelijke weerstand tegen stroom ontstaat (inductieve reactantie). Hoewel ze vergelijkbare effecten kunnen hebben in AC-circuits, verschillen hun onderliggende principes en gedragingen aanzienlijk.