Het magnetische veld van Mercurius ondersteunt het idee van een jonge aarde niet. De jonge-aardehypothese stelt dat de aarde en het universum relatief jong zijn, doorgaans duizenden in plaats van miljarden jaren oud. De kenmerken van het magnetische veld van Mercurius, dat ongeveer 1% zo sterk is als dat van de aarde, suggereren echter een lange en complexe geologische en magnetische geschiedenis die aansluit bij een planetaire vormingstijd van miljarden jaren. Dit komt niet overeen met het perspectief van de jonge aarde.
Mercurius heeft een magnetisch veld dat vergelijkbaar is met dat van de aarde, omdat het wordt gegenereerd door de beweging van gesmolten metaal in zijn kern, een proces dat bekend staat als het dynamo-effect. Het magnetische veld van Mercurius is echter veel zwakker en asymmetrischer vergeleken met dat van de aarde. Dit zwakke magnetische veld geeft aan dat de kern van Mercurius nog steeds gedeeltelijk gesmolten is, waardoor een magnetisch veld kan worden opgewekt, zij het een veel zwakker veld.
Het verrassende aspect van het magnetische veld van Mercurius is de relatieve zwakte en asymmetrie ervan. Gezien de kleine omvang van Mercurius en de nabijheid van de zon, verwachtten wetenschappers dat de kern al lang geleden gestold zou zijn, wat zou resulteren in het verlies van een magnetisch veld. De ontdekking dat Mercurius nog steeds een gedeeltelijk gesmolten kern en een actief magnetisch veld heeft, was echter onverwacht. Bovendien is het magnetische veld verschoven ten opzichte van het centrum van de planeet, wat ongebruikelijk is vergeleken met het meer symmetrische magnetische veld van de aarde.
Het magnetische veld van Neptunus is sterk gekanteld en verschoven ten opzichte van de rotatieas van de planeet, in tegenstelling tot de magnetische velden van de meeste andere planeten in het zonnestelsel. Hierdoor ontstaat een complexe en dynamische magnetosfeer. Aangenomen wordt dat het magnetische veld van Neptunus wordt gegenereerd door convectieve bewegingen in een modderige ijslaag in plaats van door een metalen kern, wat tot deze ongebruikelijke configuratie leidt. Het magnetische veld van de planeet ondergaat ook aanzienlijke temporele variaties en is niet uitgelijnd met de geografische polen.
Het magnetische veld van Mercurius is sterker dan dat van Venus. Venus heeft in feite geen significant intrinsiek magnetisch veld, waarschijnlijk omdat het een lage rotatiesnelheid heeft en mogelijk geen dynamomechanisme in de kern heeft. Daarentegen heeft Mercurius, ondanks dat het een zwak magnetisch veld heeft vergeleken met de aarde, nog steeds een detecteerbaar en actief magnetisch veld dat wordt gegenereerd door zijn gedeeltelijk gesmolten kern. Dit maakt het magnetische veld van Mercurius aanzienlijk sterker dan dat van Venus.