Dyslokacje w sieci krystalicznej mogą zwiększyć rezystywność poprzez zakłócenie regularnego układu atomów. Gdy prąd elektryczny przepływa przez kryształ, w doskonałej sieci napotyka on mniej przeszkód niż w sieci zawierającej dyslokacje. Zakłócenia te utrudniają ruch elektronów, powodując ich częstsze rozpraszanie, co z kolei zwiększa rezystywność materiału.
Dyslokacje mogą znacząco wpływać na wzrost kryształów, działając jako miejsca zarodkowania defektów i zanieczyszczeń. Podczas wzrostu kryształów dyslokacje mogą utrudniać uporządkowane ułożenie atomów, prowadząc do nieregularności w strukturze kryształu. Może to skutkować obniżoną jakością kryształu, wpływając na jego właściwości mechaniczne i elektryczne.
Jeśli chodzi o przewodność, dyslokacje mogą ją zwiększać lub zmniejszać, w zależności od ich gęstości i rodzaju. Ogólnie rzecz biorąc, dyslokacje zwiększają oporność elektryczną ze względu na efekt rozpraszania elektronów. Jednak w niektórych przypadkach dyslokacje mogą tworzyć ścieżki przewodzenia elektrycznego, szczególnie w materiałach, w których gęstość dyslokacji jest duża i są one dobrze wyrównane.
Wpływ dyslokacji na struktury krystaliczne jest głęboki, ponieważ wprowadza nieregularności strukturalne i pola odkształceń wokół rdzenia. Dyslokacje mogą wpływać na właściwości mechaniczne, takie jak twardość, ciągliwość i wytrzymałość, w zależności od ich rodzaju i rozmieszczenia w sieci krystalicznej. Mogą również wpływać na właściwości materiału, takie jak przewodność elektryczna i przewodność cieplna.
Dyslokacje zwiększają wytrzymałość materiałów, utrudniając ruch dyslokacji w sieci krystalicznej. Kiedy materiał jest poddawany naprężeniom, dyslokacje oddziałują na siebie i utrudniają sobie nawzajem ruch, zapobiegając w ten sposób odkształceniu. Ta interakcja utrudnia propagację płaszczyzn poślizgu, co prowadzi do zwiększenia wytrzymałości i twardości materiału.